Eindopdracht van Directeur Ouderenzorg Sander van IJsseldijk

[Rijn Vogelaar]

Sander van IJsseldijk is directeur van verpleeghuis De Hanepraij en zorgcentrum Slothoven. Hij heeft de eindopdracht van de training Storytelling gebruikt om zijn column in hun huisblad “Spraakwater” een keer op een andere manier aan te pakken. Hier zijn verhaal:

Een jaar geleden ben ik gestart om bij nieuwe bewoners langs te gaan om ze welkom te heten en ons aan elkaar voor te stellen. Dit bevalt wederzijds erg goed. We hebben vaak een leuk gesprekje en maken op deze manier kennis met elkaar.
Omdat ik helaas niet met alle betrokken medewerkers, familie en vrijwilligers persoonlijk kennis kan maken, in deze ‘ Nieuws van de directeur’ een keer nieuws over de directeur. En dat ben ik eigenlijk helemaal niet gewend. Ik schrijf normaal alleen over het werk dus het is best even zoeken en onwennig.

Bij de gesprekjes met bewoners praten we vaak eerst over onze roots. Waar ben je geboren en getogen? In mijn geval is dat Gouda. Ik voel mij een echte Gouwenaar en heb er tot een klein jaar geleden gewoond. Vorig jaar zijn we met ons gezin een klein stukje buiten Gouda gaan wonen in de Krimpenerwaard. Ik ben getrouwd met Yvonne en we hebben twee kinderen, Jasper van 14 en Joni van 12. Twee heerlijke kinderen waar we enorm van genieten. Naast het werk en gezin speel ik al jaren volleybal met een vriendengroep en doe ik met plezier mee met de outdoor training van onze eigen Healthclub van De Hanepraij. In het weekend vind je mij ook in de (moes)tuin en ga ik graag de natuur in. De eerste acht jaar van mijn werkzame leven heb ik in de dak- en thuislozenzorg gewerkt. Vanuit een ideaalbeeld om mensen te helpen. Eerst vier jaar als groepsleider en daarna als teamleider. Vanaf mijn 24e jaar werk ik in leidinggevende functies. Het is iets dat blijkbaar goed bij mij past. Toen onze oudste geboren werd heb ik de overstap gemaakt naar de ouderenzorg.

Van jongs af aan heb ik mij met ouderen verbonden gevoeld. Mijn opa’s heb ik helaas nooit gekend maar beide oma’s hadden een belangrijke plek in ons gezin. Elke zondag gingen we naar ‘oma Ronssehof’ en u zult begrijpen waar ze woonde… Ze heeft daar meer dan 25 jaar gewoond!
Onze andere oma noemden we ‘oma Juf’ omdat ze onderwijzeres was. ‘Oma Juf’ werd helaas dement en op een gegeven moment ging het thuis niet meer. Het huis naast ons kwam in die periode vrij en mijn oma is daar toen heen verhuisd zodat mijn moeder voor haar kon zorgen. Er werd een doorgang tussen de huizen gemaakt en ik kreeg een kamer bij mijn oma boven. Het was bij haar gezellig vol ingericht met allerlei planten en bloemen. Ze maakte ook graag zelf van takken en stokken creatieve dingen. Ik kan mij herinneren dat we vaak bij haar in de woonkamer of in de gang beneden even met elkaar stonden te kletsen voordat ik naar mijn kamer ging om huiswerk te maken (en eerlijkheidshalve ook vaak een boek ging lezen of muziek luisteren). En hier staan we dan. Samen op de foto voor het huis. Ik hield veel van mijn oma en voel mij diep verbonden met haar.
Voor mijn ouders was het een intensieve periode van mantelzorg. Ik heb veel bewondering voor mijn ouders dat ze jarenlang vol overgave en met liefde, zorg en ondersteuning geboden hebben.
Mijn beide oma’s staan trouwens nog in een fotolijstje op mijn bureau. Ze helpen mij op die manier nog bij lastige dilemma’s om de goede keuzes maken. Ze staan symbool waar ik voor wil staan: liefdevolle zorg, aandacht en verbondenheid. Boven mijn bureau hangt een tekst die hier bij aansluit. ‘Management is de dingen goed doen; leiderschap is de goede dingen doen.’ Ik zie het als een grote uitdaging om hier aandacht voor te blijven houden in ‘het geweld van’ controle, cijfers en verantwoording afleggen. Waar heb je aandacht voor? Wat is echt belangrijk? Ik kom dan uit op het elkaar echt zien en de term verbondenheid. Je verbonden weten van mens tot mens, met elkaar en met de wereld.

Een mooi voorbeeld van die verbondenheid vind ik de bewonersvakanties. Ik vind het heel bijzonder dat medewerkers zich vijf dagen lang 24 uur per dag willen verbinden met een aantal bewoners en elkaar, en zo samen een vakantie beleven. Vaak hoor je dat het heel waardevolle dagen zijn waarin bewoners genieten, en medewerkers bewoners beter leren kennen… van mens tot mens. Desmond Tutu noemt het in ‘het boek van Vreugde’; Ubuntu! Een Afrikaans woord dat betekent: ‘ik ben, omdat wij zijn’. Het is het diepgewortelde mensbesef, dat wij allen onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden. En zo hoop ik dat wij vanuit de gedachte van Ubuntu ons met elkaar verbonden mogen voelen als bewoner, familie/naasten, medewerker en vrijwilliger.
Met een hartelijke groet vanuit verbondenheid, en graag tot ziens in De Hanepraij,

Sander van IJsseldijk

• This topic was modified 3 years, 1 month ago by Rijn Vogelaar.